Αγαπώντας πολύ τη μουσική και τις εικόνες, ήταν αναμενόμενο να με κερδίσει η τέχνη του βίντεο. Η δημιουργία μικρών βίντεο που συνδυάζουν μουσική και εικόνα είναι η αγαπημένη μου καλλιτεχνική ασχολία. Κάποιες φορές είναι η επιθυμία να οπτικοποιήσω μια όμορφη μουσική που λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης για μένα. Έτσι προέκυψαν τα βίντεο για το “Where time goes” του Takahiro Kido και το “Les marionettes” του Zbigniew Preisner. Άλλες φορές –τις περισσότερες ίσως- υπάρχει στο μυαλό μου το θέμα, έχουν καταγραφεί οι εικόνες και μπαίνω στην πολύ απολαυστική διαδικασία αναζήτησης μιας κατάλληλης μουσικής. Η δημιουργία του βίντεο γίνεται αφορμή για να ξανακούσω αγαπημένες μουσικές ή να ανακαλύψω καινούργιες. Όταν η ζωή γεμίζει με εικόνες και μουσικές, γίνεται πιο όμορφη!
Andrew Bouras -Sea
Η θάλασσα είναι, σ’ όλες της τις εκφάνσεις, πηγή έμπνευσης. Το όμορφο μουσικό θέμα του Andrew Bouras με τίτλο Sea, ήταν μια ιδανική αφορμή για τη δημιουργία ενός βίντεο με εικόνες και χρώματα της θάλασσας και όχι μόνο.
Ludovico Einaudi – Orbits: Μια αναφορά στην ανθρώπινη ψυχή
Η μουσική του Ludovico Einaudi και η ποίηση της Emily Dickinson ξεδιπλώνουν τις εικόνες αυτού του video που επιχειρεί μια αναφορά στην ανθρώπινη ψυχή.
“Μεταχειρίζομαι τους ίσκιους” – Ελεονώρα Ζουγανέλη
“Κάποια τραγούδια θαρρείς κι είναι σαν τις παλιές αγιογραφίες αχειροποίητα κι αρκεί η έμπνευση ενός δημιουργού κι η ερμηνευτική ενσυναίσθηση της τραγουδίστριας που εννοεί κάθε λέξη του στίχου για να πάρουν φωτιά οι κάμερες, να σχηματίσουν μια νέα Πατριδογνωσία. Ένα κομμάτι πατρίδας, μνήμης, ελπίδας μέλλοντος, που ήρθε για να μείνει άχραντο στα χρόνια. Η Ελεονώρα Ζουγανέλη ερμηνεύει τον “Ακάθιστο Ύμνο” των χρόνων μας κι η κάμερα του Αργύρη Λιάπη καταγράφει το αόρατο μυστήριο που ενυπάρχει εντός μας.”
Τέλλος Φίλης
Στίχοι Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Σκηνοθεσία: Αργύρης Λιάπης
Συμμετέχουν:
Νίκη Κάπα
Raymond Konstantine
Έλενα Λιάπη
Αντιγόνη Μιξαφέντη
Video editing: Αργύρης Λιάπης
Πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά [Fabrizio Paterlini-Memories]
Το πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά είναι σημείο ιστορικής μνήμης κυρίως επειδή υπήρξε φυλακή και τόπος βασανισμών και εκτελέσεων. Ταυτόχρονα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εγκατάλειψης.
Αυτά τα δύο στοιχεία το κάνουν να αποπνέει μια πηχτή μελαγχολία που αποτυπώνεται στις εικόνες του, ακόμη κι αν αυτές είναι πνιγμένες στα ζωηρά χρώματα των γκράφιτι.
Πριν λίγο καιρό ξεκίνησαν οι εργασίες ανάπλασης του χώρου και κατασκευής ενός μητροπολιτικού πάρκου που θα αλλάξουν ριζικά τη σημερινή εικόνα του πρώην στρατοπέδου. Όταν ολοκληρωθούν αυτές οι εργασίες το σύντομο αυτό βίντεο θα είναι μια μικρή αναφορά σε μια ανάμνηση. Γι’ αυτό διάλεξα για μουσική πίσω από τις εικόνες, το Memories του Fabrizio Paterlini.
SKG [Ryuichi Sakamoto-Solitude Short]
Η επιθυμία να γνωρίσω την πόλη μου. Παρατηρώντας την από μια διαφορετική, απ’ τη συνήθη, οπτική γωνία. Με μια ματιά που προσπαθεί να είναι μακροσκοπική και διεισδυτική ταυτόχρονα.
Άνοιξη [Zinovia Arvanitidi-fluttering]
Ένας ύμνος στην Άνοιξη. Με εικόνες και νότες. Καταπράσινα λιβάδια, ανθισμένα δέντρα, πολύχρωμα αγριολούλουδα, μέλισσες και πεταλούδες κι ένας γαλανός ουρανός. Μέσα σ’ αυτό το ανόθευτο μεγαλείο, ο άνθρωπος γεύεται τη γαλήνη, χορταίνει ομορφιά, ζει το θαύμα της αναγέννησης. Ανάμεσα σε πολλές υπέροχες μελωδίες που θα μπορούσαν να αφηγηθούν με νότες το Μυστήριο της Άνοιξης, επέλεξα το “Fluttering” της Ζηνοβίας Αρβανιτίδη. Ο ήχος του πιάνου του σε κάνει να προσέξεις το πτερύγισμα των λουλουδιών στον ανοιξιάτικο αέρα. Η τρυφερή του μελωδία σε συνεπαίρνει και σου θυμίζει πως η ευαισθησία ενός εύθραυστου λουλουδιού είναι συστατικό στοιχείο της δύναμης της φύσης, μιας δύναμης θεραπευτικής για την ανθρώπινη ψυχή, αναγεννητικής για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Takahiro Kido – Where time goes
Μια υπέροχη μελωδία και ένας τίτλος που σε εμπνέει να φανταστείς εικόνες της φύσης, ανθρώπων, αστικού τοπίου να εναλλάσσονται με τον τρόπο που εναλλάσσονται οι στιγμές και τα συναισθήματα στο αέναο ταξίδι του χρόνου.
Zbigniew Preisner – Les marionettes
Το “Les marionettes” από τη μουσική της ταινίας του Krzysztof Kieślowski, “La double vie de Véronique” είναι ένα μικρό, υπέροχο διαμάντι. Προσπάθησα να φτιάξω μια τρίλεπτη ιστορία βασισμένη στον τίτλο και στη μελωδία του “Les marionettes”.
Maria Boua – Sign
Η δημιουργία videoclip για μουσικές, μου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας στη χρήση της εικόνας. Αντίθετα η παρουσία στίχων λειτουργεί, σε μένα, περιοριστικά. Νιώθω τους στίχους σαν ένα σενάριο που πρέπει να υπηρετήσω μέσω της εικόνας και αυτό κάνει τη δημιουργία μια πιο απαιτητική διαδικασία. Έτσι, επιδιώκοντας να αποφεύγω τα δύσκολα, συνήθως προτιμώ να σκαρώνω βίντεο πάνω σε μουσικά θέματα χωρίς στίχο. Η δημιουργία ενός videoclip για το όμορφο τραγούδι της “Sign” που μου πρότεινε η συνθέτις -και φίλη- Μαρία Μπούα, ήταν για μένα μία πρόκληση. Η συνάντηση με την έμπνευση δεν είναι εύκολη υπόθεση όταν υπάρχουν περιορισμοί. Η οπτικοποίηση στίχων είναι ταξίδι της φαντασίας σ’ ένα οριοθετημένο μονοπάτι, τη στιγμή που η οπτικοποίηση μουσικών αφήνει τη φαντασία να ξεχυθεί σε ανοιχτούς ορίζοντες. Τελικά όμως η δημιουργία του video clip του Sign αποδείχτηκε ένα απολαυστικό ταξίδι στη μαγική χώρα της έμπνευσης. Οι ιδέες γεννήθηκαν χωρίς δυσκολία, οι εικόνες προέκυψαν αβίαστα, η μια μετά την άλλη.
The snowman
Η κυριαρχία του λευκού. Η αναζωογονητική αίσθηση του ψύχους. Η βραδύτητα. Η ησυχία. Η ενδοσκόπηση. Το πέταγμα της σκέψης. Η φυγή. Η απεραντοσύνη… (μουσική από το “Beth’s theme” του Olafur Arnalds)
Thessaloniki, Christmas season 2020
Εικόνες από τη χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη του 2020. Ο εντυπωσιακός στολισμός, το lockdown λόγω covid, οι άνθρωποι, τα αδέσποτα, τα περιστέρια… Το μελαγχολικό “Souvenir of China” του Jean Michel Jarre “έδεσε” με τα στιγμιότυπα της πόλης που απεικονίζουν μια γιορτινή διάθεση βουτηγμένη στη μελαγχολία της πανδημίας.
Sunny days of March in Thessaloniki
Η παραλία της Θεσσαλονίκης είναι για τους κατοίκους της πόλης, ανάσα και έμπνευση! Κάθε εποχή, κάθε ώρα, θα δεις εκεί ανθρώπους κάθε ηλικίας να απολαμβάνουν τον περίπατό τους, να γυμνάζονται, να κάνουν βόλτα με το ποδήλατο, να ατενίζουν τον μακρινό ορίζοντα και το ηλιοβασίλεμα, να φωτογραφίζουν και να φωτογραφίζονται. Το βίντεο αυτό είναι φτιαγμένο με εικόνες της παραλίας, από τις πρώτες ανοιξιάτικες λιακάδες, που εναλλάσσονται στον χαρούμενο ρυθμό του “Silk” του Monsieur Minimal.
Thessaloniki, late August, 8-11 p.m.
Η Θεσσαλονίκη, μια βραδιά στα τέλη Αυγούστου του 2014.
Η φρεσκοφτιαγμένη παραλία, η φωταγωγημένη Αριστοτέλους, οι λαμπερές βιτρίνες της Τσιμισκή, τα μπαράκια της Μητροπόλεως και της Κορομηλά, με τους καλοντυμένους θαμώνες τους…
Λίγο πιο πάνω τα παραδοσιακά γυράδικα βουτηγμένα στη μυρωδιά του καμμένου λίπους, το Μοδιάνο και το Καπάνι να θυμίζουν μιαν άλλη εποχή, τα βρώμικα, σκοτεινά σοκάκια της πλατείας Ναυαρίνου, εξαθλιωμένοι επαίτες, άστεγοι, junkies και πλανόδιοι μικροπωλητές.
Μία πόλη, δύο πρόσωπα… Το “This town” του Frank Sinatra ήταν το ιδανικό soundtrack.
Feels like making art
Μπορεί να συνδυαστεί το funky beep του Κωνσταντίνου Β. με εικόνες από οδοντιατρικό χειρουργείο? Ο Tarantino που συνδύασε τον Zamfir με τις αιματηρές ξιφομαχίες της Uma Thurman, θα ήταν ενθαρρυντικός…Το clip αυτό δημιουργήθηκε με αφορμή την παραγωγή κάποιων βίντεο για εκπαιδευτική χρήση. Έβλεπα για πρώτη φορά, σε αμείλικτο ζουμ, μια διαδικασία τοποθέτησης διπλού οδοντικού εμφυτεύματος, μια εικόνα αντικειμενικά αποκρουστική για το μέσο θεατή. Με μεγάλη μου έκπληξη άκουσα τη φίλη μου Βέτα Δουφεξή (https://www.periodontologos-thessaloniki.gr/) να μου λέει πως, κατά κάποιο τρόπο, νιώθει την τοποθέτηση εμφυτευμάτων, με τον ίδιο τρόπο που εγώ νιώθω τη δημιουργία video-clip με όμορφες εικόνες. She feels like making art. Ήταν μια προσέγγιση που παρότι δεν μπορούσα να την αντιληφθώ εύκολα, προσπάθησα να συμφιλιωθώ μαζί της. Και το πρώτο που έκανα στην προσπάθεια αυτή ήταν να επιχειρήσω να επαναπροσδιορίσω μέσα από ένα videoclip τη ματιά μου προς την “Τέχνη του Οδοντιατρείου”… Παρουσιάζοντας όλα τα συστατικά της στοιχεία. Τα πρόσωπα και τα τρυπάνια, τα δάχτυλα και τα νυστέρια, τα χαμόγελα και τα σχισμένα ούλα, τα βλέμματα και τις μεταλλικές βίδες…
Medusa
Αύγουστος 2021. Το λίκνισμα μιας μέδουσας στα ζεστά νερά της Χαλκιδικής, υπό το ρυθμό του τρυφερού και αισθησιακού Datebook του Carter Burwell (από τη μουσική της ταινίας Carol)